“Het is geen job, het is een roeping”
Vastroesten is geen optie
Ondertussen ben ik aan de slag als coördinator bij thuisverpleging de Westhoek, waar ik ook administratief verantwoordelijke van de groep ben. De afwisseling is wat me triggert, maar ook de dankbaarheid die ik ervaar is van onschatbare waarde. Elke dag doe ik energie op en maak ik het verschil voor zowel patiënten als hun naasten. Ze stimuleren en moed geven is wat me drijft. Daarnaast blijf ik ook evolueren en me bijscholen. De ontwikkelingen staan niet stil en vastroesten is geen optie: ik blijf groeien.
Mijn job? Een roeping!
Mijn job? Het is meer een roeping! Mensen helpen die afhankelijk van zorg, maar hun toch eigenwaarde geven, dat is wat me drijft. Maar niet enkel op het vlak van zorg geef ik alles, ook administratief sta ik mijn mannetje.
Waarom de zorgsector zo mooi is? De dankbaarheid die je ontvangt zorgt elke keer opnieuw voor een boost. Als je je geeft krijg je hier ontzettend veel dankbaarheid voor terug.
Moeilijke momenten zijn er altijd
Is het altijd rozengeur en maneschijn? Nee hoor, er zijn ook moeilijk momenten. Afscheid nemen went nooit. Je komt bij mensen thuis, leert ze kennen en als ze overlijden … dat raakt me elke keer opnieuw. Ook het slecht nieuws gesprek met de nabestaanden komt hard binnen. Je leert het wel aan tijdens je opleiding, maar de reacties vallen niet te voorspellen.
Een ander en onderbelicht punt waar ik het moeilijk mee heb is de onderlinge concurrentiestrijd in de thuiszorg. Samenwerken zou het motto moeten zijn, maar in de praktijk is het anders. Dit gaan ten koste van de zorg …
Maar gelukkig meer mooie …
Het mooiste moment? Een palliatieve, bedlegerige patiënt die enkel haar armen nog kan gebruiken die een lege fles neemt en deze gebruikt als micro, terwijl haar lievelingsnummer speelt. Samen zingen, terwijl ze zwaait met haar armen en de fles … Het zijn momenten die de job onbetaalbaar maken. Dat je dit teweeg kunt brengen bij iemand die weet dat haar einde nadert: geweldig.
Geen idee wanneer je dag stopt
Een typische dag? Niet evident! Elke morgen sta ik om 5u op en overloop ik mijn ronde. Om 6u15 vertrek ik naar mijn eerste patiënt. Voor iedereen neem ik mijn tijd. Na de middag vul ik vervolgens mijn observaties in en plan ik de volgende dag. Ik geef observaties door aan collega’s, plaats nieuwe voorschriften in het programma en vertrek vervolgens op avondronde. Die start voor mij om 15u50. Van mijn 2 vrije dagen houd ik er echt eentje voor mezelf, terwijl de andere vaak toch in het teken van het werk staat. Plannen en herplannen slorpt het meeste tijd op, maar er zijn ook dagen die vlekkeloos verlopen. Je weet wel wanneer je start, maar wanneer je dag stopt …
Een job die je leven meerwaarde geeft
Zou ik nog stoppen met de zorg? Nee, geen denken aan: het is de dankbaarste job die er is. Je werkt vanuit je hart, het voelt dus nooit als een verplichting aan. Akkoord, de job vraagt veel energie, maar je krijgt er meer voor terug. Je werkt met en voor mensen en dat met je handen, hoofd en hart. Deze job maakt je leven waardevol.
Op zoek naar een nieuw avontuur? Ontdek onze vacatures!
